De taal van dichten

Amée

In de stille kamers van mijn geest, een oceaan van woorden,
Dicht ik de zinnen, als vleugels van vogels die opstijgen naar akkoorden.
Pen als penseel, op het canvas van het papier,
Dromen en gedachten weven, als een eindeloos sier.

Rijmende regels, een dans van klanken en taal,
Gedichten onthullen, als een zachte zonnestraal.
In het weefsel van verzen, ontvouwt zich het verhaal,
Een reis door emoties, als een aquarel van een ideaal.

De stilte tussen de regels, spreekt luider dan gezegd,
In elk gedicht een deel van mij, een stukje van mijn gevecht.
Woorden als kralen, geregen tot een ketting van betekenis,
Dichten is een reis, een ontdekkingstocht van de ziel, onophoudend en precies.

Dus laat de inkt vloeien, als een rivier van gedachten,
Dichten is meer dan woorden, het is het raken van harten.
In elke regel huist een wereld, in elk vers een universum,
Dichten, de taal van de ziel, een eindeloos en wonderlijk museum.