Opa

Jan Folkert

Onverbloemd mensje rent door de kamer.
Naar de keuken. Via de pedaalemmer
het aanrecht op. Glijdend op natuursteen
als een gevallen schaatser op kunstijs.
Voetjes in de gootsteen. Lenig en behendig.
Hoog soeverein boven de houten vloer.

Waar hij staat als een beuk. Geworteld.
Zwaaiend grijpt hij het kroelend lijfje
en in de stormwind verliest hij z’n
accessoires als bladeren in de herfst.