Mistige stilte van de ochtend

A.G. de Keijzer

De ochtendnevel ligt als een deken
Over velden en bomen heen,
Het lijkt wel of de wereld slaapt
En geen mens hier heeft ooit gestaan.

Een koude rilling trekt door mij heen,
De mist ziet alles zonder licht,
Het landschap lijkt op een droom
Een mysterie waar geen einde aan komt.

Ik loop door de kou en de stilte,
De grond is vochtig en koud,
De mist vormt parels op mijn haar,
Mijn adem in wolken uitgestoten.

De bomen lijken wel spoken,
Ze zijn gehuld in een grijs laken,
De takken kraken in de wind,
Een geluid dat me doet ontwaken.

De zon probeert door te breken,
Maar de mist geeft geen gehoor,
Een ochtend als deze is zo mooi,
Dat ik er even stil van word.