In de Schaduw van de Stilte

Amée

In de schaduw van de nacht, waar de stilte spreekt,
Angst, een donkere deken, waar het hart in verschuilt en breekt.
Als een spookachtige fluistering in het oor,
Angst, een onzichtbare vijand, diep, diep doorboor.

De adem stokt, als gevangen in een web,
Angst, een doolhof waarin gedachten zich verheb.
In de ogen een reflectie van onzekere wegen,
Een angstig verlangen om te ontsnappen, om te bewegen.

Gevangen in de greep van het onbekende,
Angst, een storm die de horizon versplintert, verplettert, verstrooit als zaad.
Maar zie, in de kwetsbaarheid, een kracht die groeit,
Een moedige strijd, waar het hart weer bloeit.

Laten we praten, de angst onthullen in het licht,
Angst, een schaduw die verdwijnt bij het aangezicht.
Samen stappen zetten, hand in hand gaan,
Voorbij de angst, naar een horizon van hoop laten gaan.

In solidariteit, laten we elkaar omarmen,
Angst, een metgezel die we kunnen ontfarmen.
Een reis naar bevrijding, een pad van herwonnen kracht,
Angst, een hoofdstuk, maar niet het einde van de pracht.