de dood geurt

Peter Paul Doodkorte

als hoop zich varen laat
spreidt zich de duisternis
donderkoppen naderen
hij loopt en kijkt bezorgd

met de capuchon strak
kondigt zich zware regen
die hem diep vallen laat
in zakkende ondergrond

zoekend naar wat houvast
zwaaien krampend armen
in de ijdele poging falend
het evenwicht te houden

op de lippen besterft de gil
waar de geur van nat zand
de verrotting van het leven
de neus zich laat speuren

de sluizen verder openend
stort zwaar de hemel leeg
hem de ogen dichtdoend
die hij nu niet sluiten mag

aderen stromen adrenaline
hem tot springen vloekend
waar wild stormend water
hem er toch uitglijden laat

wanhopig klauwen vingers
in het zand nagels brekend
waar de wormen kronkelen
die zijn bestaan betwisten

zijn voeten dieper zinkend
in de bodem van de put
stinkend als modderplas
kondigt zich daar de dood

de laatste adem happend
huilt wanhoop in tranen
die regen verwateren laat
in deze inktzwarte nacht

zijn graf hier wel wetend
welt uit woede en angst
in hem een reuzenkracht
tot drang te overleven

adem happend valt hij
in nu kniehoog water al
waarvan bedorven lucht
zijn keel dichtslaan slaat

razend bonst zijn hart
met flitsende flarden
hem het leven voorbij
als zijn ogen zich sluiten

waar donker het water
zich boven hem sluit
weet hij zich overwonnen
door het onvermijdelijke