Ode aan Staring

Joris Olivier

Ode aan Staring

Het goudgele koren aanbidt de zon,
in schoven staand rondom,
de leeuwerik zingt hoog zijn lied,
sikkels blinken in de zon.

Al ik een verdwaalde klaproos ontwaar
dan wel een blauwe korenbloem,
ik als ’t ware in ’t verleden staar,
treed ik in Starings schreden van toen.

Nostalgie overschaduwt de herinnering,
weemoed huilt in mijn hart,
de jachthoorns voeren als Bachs koralen
de boventoon over blaffende hondenmeute.