Moegestreden

Joris Olivier

Mijn hart is moegestreden,
heeft lange honger geleden,
te lang hete tranen geschreid.
Herfst wijkt voor wintertijd,

vermolmde takken vallen neer,
buiten spelen geen kindjes meer,
vogels vluchten in ’t zwerk,
alleen d’haan blijft op de kerk.

De bomen staan nog op rij,
staan er kaal en stramme bij.
En ik, ik wacht op die ene zij,
die ene, die wacht op mij.

Word van dat wachten ozo moe,
sluit moede beî mijn ogen toe,
dan zie ik haar in m’n geest,
waar zij altijd is geweest.