Bitter gemoed

Joris Olivier

Het kussen naast mij nu leeg,
mijn kussen nat van ’t wenen,
wijl jij geen verder leven kreeg,
in ’t duister bent verdwenen.

Proef je kussen nimmer meer,
mis ’t vuur jij steeds ontstak,
voel je lieve lijf nooit meer,
mis d'opwinding die dat gaf.

Waar eens onze liefde bloeide,
is nu alles aaklig dor en stil,
ontbreekt alles mij ooit boeide,

is er niets meer ‘k nog wil,
verkeer ‘k in ‘k eer zo verfoeide,
mijn leven nu een bittre pil.