Paasgedicht

Joris Olivier

Weer een Pasen alleen,
de zoveelste sinds jij verdween.
Mijn liefdesleven is schraal,
ik op deez dag toch wel van baal.

Het zonnetje schijnt uitbundig,
vogeltjes kwetteren volop,
kindjes spelen buiten verstop,
elk kweet zijn taak heel kundig.

En ik, ik zit in m’n stoel en dicht,
ben niet voor de zon gezwicht,
zit binnen en kijk naar buiten,
waar de vogels vrolijk fluiten.

Langzaam volgt stroof na stroof,
waarin ik het buitengebeuren loof,
zo toch van de vreugd mee geniet,
een doekje tegen mijn verdriet.