Industriële revolutie

Joris Olivier

Eindeloos duurt het wachten,
de wijzers kruipen aarzlend voort,
klokken blijken ’t slaan vergeten,
tijd lijkt langzaamaan stil te staan.

’t klootjesvolk buigt needrig neer,
niet uit eerbied voor hun heer,
maar jegens wiens brood men eet
men verplicht eerbied beleed.

Moe en der dagen zat gezwoegd,
keert men heim, ‘t gelaat doorploegd,
moeders met te grote schare grut,
maakt de maaltijd gelijkend op prut.

Hongrig gaat hun schare te slapen
op de kale vloer onder ‘n dun laken,
dicht tegen elkander om te warmen,
als slaapliedje knorrende darmen.

Zo vergaan zes dagen aanééngesloten,
zondags wordt menig traan vergoten
aan ‘t sterfbed menig verhongerd kind,
de heren en dames drinken hun absint.