Tenor

Paul Duyvesteyn

Langs een zandpad ligt een opgevouwen jutezak,
een stille wachter onder warme zonnestralen en ochtendtranen
Als je langs de zak slentert, hoor je een zacht gedempte tenorstem,
een vage echo van een diep geheim
Fijn zand zie je vlak boven het pad golven,
een weerklank van een oud lied uit de zak
Als regendruppels zacht kletteren, wordt het vers door vocht geabsorbeerd

Tijdens zijn laatste aria werd tenor's hoofd in die zak gehuld
Hij zong destijds zo vals dat het een foltering voor het oor was
Ze hebben toen zijn zang in die zak geketend
en opgevouwen langs de zandweg gelegd, beschoeid door zonlicht