De fietser

Paul Duyvesteyn

Zijn wangen zijn saffierblauw en zijn haren wapperen als vurige vlammen
Cirkelvormige voetbewegingen werpen platte schaduwen in de berm
Voorovergebogen op het stuur ziet hij wegherinneringen voorbijschieten
Met gebogen armen en rode vingers omklemt hij remhendels

Hij ontsnapt aan rusteloze mensenmassa,
geniet van kronkelende paden tussen velden,
ervaart stilte van omgevingspracht als een diepe kracht
Dansende en lichtzinnige wielen geven hem vleugels van vrijheid

Zon en regen houden hem gezelschap en schenken hem levensverzadiging
Zijn fiets beleeft hij als een paraderend verguld paard,
dat als een kroonjuweel in de zon fonkelt
en zich in de regen in een doorschijnende watersluier hult