Zusterzielen

Paul Duyvesteyn

Op een desolate driftweg koestert een eenzame boomstamstoel de stilte
Hierop rust een spiegel met goudgele omlijsting, schoonheid uitstralend
Met kloppend hart gaat zij aarzelend op die troon zitten
In een glinsterzee vloeit zij samen met haar spiegelbeeld

Van boshut naar bushut dwalen deze zusterzielen over onbekende paden
Onderweg vullen zij als dauwdragers hun zakken met ochtenddruppels
Hun lange golvende haren kronkelen gelijk liefdesstrengen in elkaar
Ze zijn als twee snaren van dezelfde altviool

Zodra ze terug zijn, nemen ze eensgezind op de spiegelstoel plaats
Onverbiddelijkheid van tijd pakt haar spiegelbeeld ruw van haar af
Ze wandelt terug, met lege ogen in de verte starend,
terwijl echo's van haar voetstappen voor eeuwig in een moment gevangen worden