paraplu

André

Dat ik jouw kettingroken steeds gedoogde,
jou met mijn milde koffie laafde
en ik mij aan jouw lijf verslaafde,
was, omdat ik een leven met jou beoogde.

Nu ben je weg; ik hoor je niet.
Je hebt heel vroeg mijn bed verlaten.
Ik sliep, had dus niet in de gaten,
dat je met stille trom het pand verliet

Ach, 't is mij nu wel om het even.
Maar wat ik echt niet kon bevroeden,
is, dat je mijn paraplu, een hele goede,
nooit aan mij hebt terug gegeven.